എന്റെ ജീവിതകഥ

പറഞ്ഞു മാത്രം തീ൪ക്കാനാവാത്ത ഒന്നാണത്.എന്നാലും പറഞ്ഞു നോക്കാം.എങ്ങാനും തീ൪ന്നാലോ?

വെള്ളുടുപ്പിട്ട പെണ്കുട്ടി

ഇതൊരു കഥയല്ല.ഒരു സ്വപ്നമാണ്.പനിച്ചു കിടന്നപ്പോള്‍ കണ്ട ഒരു സ്വപ്നം.അതിന്‍റെ തുടക്കം എനിക്കോര്‍മ്മയില്ല.പനിച്ചു വിറച്ചു കിടക്കുന്ന എന്‍റെയടുത്ത് ആരുമില്ല കൂട്ടിന്.മരണഭയം ഒരു കുളിര്‍ക്കാറ്റായി എന്നെ തഴുകുന്നുണ്ട്.സുഖമായി ഉറങ്ങുമ്പോള്‍ കാണുന്ന സ്വപ്നത്തേക്കാള്‍ എത്ര തീവ്രമാണ് സുഖമില്ലാത്തപ്പോള്‍ കാണുന്നത്.സത്യത്തില്‍ ഞാനെവിടെയാണീ കിടക്കുന്നത്.കട്ടിലിലോ പായയിലോ ഒന്നുമല്ല.വീട്ടിലോ ആശുപത്രിയിലോ അല്ല.പിന്നെവിടെയാണ്?ആകാശത്തിനും ഭൂമിക്കും നടുക്ക് എവിടെയോ വെള്ള പുകയോ മഞ്ഞോ നിറഞ്ഞ ഒരു ദ്വീപ്.അവിടെ ഭൂമിയിലെ ഒന്നും കാണാനില്ല.എല്ലാം വേറെ ഏതോ ലോകത്തെ വസ്തുക്കള്‍.ഭൂമിയിലെ ഒരു വസ്തുവുമായും സാമ്യമില്ലാത്തതു കൊണ്ട് എന്താണെന്ന് പോലും പറയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.നമ്മുടെ ഭൂമിയെപ്പോലെ,നമ്മുടെ ആകാശത്തേപ്പോലെ,നമ്മെപ്പോലെ ഏഴ് അപരന്മാര്‍ വേറെയുമുണ്ടാവുമോ?ഏയ്,എന്നെപ്പോലെ ഞാന്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടാവൂ.എന്‍റെ തലയിലേക്ക് രക്തം കുതിച്ചൊഴുകുന്നത് എന്നെ ക്രൂരമായ ഒരു വേദനക്ക് അടിമയാക്കുന്നു.ഒരു കൈത്താങ്ങിന് വേണ്ടി എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ ദൂരെ ദൂരെ അലയുകയാണ്.ഒരീച്ച പോലും പറക്കുന്നില്ലല്ലോ.ഇതെന്തൊരു ലോകമാണ്.അങ്ങ് ദൂരെ ഒരു കറുത്ത പൊട്ടു പോലെ എന്തോ ഒന്ന്.ഞാന്‍ അതിലേക്ക് തുറിച്ച് നോക്കി.അതൊരു കറുത്ത ആണിയായിരിക്കണം.മെല്ലെ അതിളകി മാറുന്നു.അതിന്‍റെ പിന്നിലായി ഒരു വെളുത്ത വാതില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.അതില്‍ നിന്ന് ഒരു പെണ്‍കുട്ടി പുറത്തു വന്നു.വെളളുടുപ്പിട്ട ഒരു പെണ്‍കുട്ടി